dag allemaal
vandaag zijn we met een groepje op bezoek geweest bij de afdeling psychiatrie van een groot ziekenhuis in Boorklyn. Het bijzondere van dit ziekenhuis was dat ervaringsdekundigen, of peers, meedraaide in het team op de gesloten en open afdeling. Ze waren volwaardig team lid net als de psychiaters, de therapeuten, de verpleging enz. Bij de crisis opvang kregen clienten als eerste met een ervaringsdeskundige te maken voordat er een dokter of verpleging aan te pas kwam. De ervaringsdeskundigen hadden gesprekken met de clienten en ze ondersteunen clienten in hun weg naar herstel. Herstel betekent hier niet dat het grootste gedeelte van je psychotische personen weg zijn door middel van medicatie maar het betekend echt dat je symptomen weg zijn, dat je op jezelf woont en jezelf kan redden en een baan hebt waarmee je genoeg verdient om jezelf te onderhouden. Ze kijken dus op een hele andere manier naar psychiatrie dan in Nederland.
Na een rondleiding in het zieken huis zijn we verder gegaan naar de volgende instelling. Het ziekenhuis was een groot ziekenhuis met een grote gesloten afdeling en ook een grote afdeling voor ambulante zorg. En wat dit betreft zag het er niet veel anders uit dan in Nederland. Mensen hadden een kamer, een eet ruimte een ruimte waar ze kunnen recreeren enz. Dit wat betreft het ziekenhuis.
dinsdag 17 mei 2011
vrijdag 13 mei 2011
Beste 747's,
Vanochtend een laatste voorbereidingsbijeenkomst gehad en veel inspirerende verhalen gehoord. Wij hebben gesproken over wat de reis voor iedereen en dan ook de achterblijvers, familie, vrienden, collega's, etcetera, betekent en gaat betekenen. De reacties zijn wisselend, laverend tussen ongeloof of die reis wel echt gaat plaatsvinden, veel support en enthousiasme van alle betrokkenen, tot een wens om mee te mogen met deze bijzondere reis. Prachtig gegeven is dat het empowerment effect van deze reis voor alle deelnemers eigenlijk al begonnen is toen wij een start maakten met de voorbereidingen, nu alwaar bijna vijf maanden geleden. En dan moeten we nog vertrekken! Deelnemers getuigen van het feit dat hun stem al meer gehoord wordt, dat het gevoel van eigenwaarde bijzonder is toegenomen en sommige mensen zien deze reis als een keerpunt is hun leven. Een keerpunt waarna er veel nieuwe, leerzame en bijzondere ervaringen in het verschiet liggen.
Voor wie er vanochtend niet bij was. Ik heb hier een prachtig portfolio liggen, met daarin een cadeau, het volledige programma (van dag tot dag), jouw City Pass en Amerikaanse dollars. Die krijgen jullie van mij zaterdag, op Schiphol.
Wij verzamelen om 10 uur bij de incheckbalie van KLM. Er gaan verschillende mensen vanuit Utrecht gezamenlijk met de trein naar Schiphol. Voor informatie en afspreken, mail/bel Matthijs, Jerry of Sophie.
Iedereen heeft verzekering, paspoort, medisch paspoort geregeld. Voor wie dat nog niet gedaan heeft, graag aandacht daarvoor! Voor vragen over medicatie en verklaringen van een behandelend psychiater kun je bij Sophie terecht. Zij heeft dat terdege uitgezocht.
Als je alvast wilt inchecken bij de KLM, dan kan dat online. Ik stuur jullie, apart van deze mail, een mail van het reisbureau met de inlogcode. Je kunt natuurlijk ook gewoon op zaterdag inchecken. Jouw paspoortnummer is tevens jouw vliegticketnummer. Als het goed is zit iedereen naast of bij elkaar in de 747 van KLM.
Adapters kun je bij Blokker voor slechts 4 euro aanschaffen. Elders zijn ze aanmerkelijk duurder.
Tijdens de reis kunnen wij, indien nodig, een beroep doen op een psychiater van the Bridge. Annemiek van Bladeren, afkomstig uit Nederland, maar woonachtig in New York, is tevens beschikbaar is als intermediair/vertaler/begeleider. Annemiek en Ingeborg van 't Pad Bosch, een in New York woonachtige psychologe en vriendin van Annemiek, hebben mij gevraagd of zij bij 1 of 2 van de werkbezoeken mogen aanhaken. Zij zijn erg enthousiast over deze reis en deelnemers. Dat is vanochtend met iedereen besproken en goed bevonden. Ik zal met hen beiden bekijken wanneer dat mogelijk is.
Twee onderdelen van het programma zijn nog onzeker. Kings County Hospital en the Bridge. Daarover tijdens de reis meer. Evenwel, no worries, dat komt goed.
Over het programma. Het is veel en divers. Voor iedereen geldt dat niets moet en alles mag. Als je tijdens de reis merkt dat het teveel energie kost, dan besluit je gewoon, in overleg, om een onderdeel te skippen en je rust te pakken. De hotelkamers zijn rustig en comfortabel. Er is genoeg te doen in de stad.
Wij beschikken over een aparte zitkamer waar wij met de gehele groep kunnen briefen, aan het begin en einde van de dag. De kamer kan tevens gebruikt worden voor persoonlijke gesprekken.
Op zondag tuffen wij met de gehele groep in drie uur rond Manhattan met the Circle Line. Dat zal de eerste bezigheid zijn waarbij jouw City Pass in werking gaat. Op die pass zit een barcode, zodra je die voor de eerste keer gebruikt, gaat alles in werking en is the Pass negen dagen geldig. Sophie meldde dat het MoMa op vijf minuten lopen van ons hotel ligt. Zeer de moeite waard.
Ik ga vervoer regelen vanaf het vliegveld naar het hotel. Neem dus gerust een koffer mee en een tas of rugzakje voor tijdens de werkbezoeken.
Op dinsdagavond, tijdens het diner in Spoonbread, schuiven 4 gasten uit New York aan. Op zondag gaan wij dat restaurant al de voorgerechten doorgeven, want de groep is zo groot dat zij zich terdege willen voorbereiden. Dat voorspelt veel goeds.
Richard Pulice heeft vier sprekers uitgenodigd om ons op woensdagochtend te verbazen met nieuwe en inspirerende kennis/verhalen. Om 12 uur/12.30 uur zijn wij klaar voor die dag en kan iedereen de stad in. In de middag heb ik dan voor iedereen een verrassing. Over de locatie en het tijdstip hoor je in New York meer.
Het weer ziet er al aanmerkelijk beter uit dan aan het begin van deze week. http://www.weather.com/outlook/events/sports/tenday/USNY0996
Hans, Harry, Ad, Frank en Michael gaan mee op Outreach door de stad New York. Op donderdag gaat een groep naar Staten Island, met the Ferry, op weg voor een werkbezoek bij Baltic Street. 100% Consumer Run! En dan natuurlijk het prachtige Living Museum van het Creadmoor in Queens.
Jeroen heeft in overleg met zijn opleidingsinstituut in Brussel besloten, na terugkomst, een korte (animatie)film van de reis te gaan maken, naast de geluidsdocumentaire. Daar schijnen Belgen erg bedreven in te zijn. Hij heeft daarvoor al geweldige opties bedacht. Ik heb vanochtend met Jeroen besproken met welke groepen hij in New York mee gaat reizen. Daarover zondag meer. Graag in New York ook wat aandacht voor Jeroen. Hij is ietwat nerveus, want apparatuur kan stuk, weigeren, haperen, hij moet dagelijks met veel tassen op stap. Assistentie van ons zal soms nodig zijn.
Ik neem alle Visa-nummers voor wie ik dat heb aangevraagd mee op reis. In principe is dat niet nodig, want de online registratie is voldoende.
Nu ja, dat was het dan ongeveer. Mocht ik nog iets vergeten zijn, dan komt dat later, of laat het mij even weten. Ik ben niet perfect.
Ik ga nu, in een half uur, nog even een persbericht maken voor GGZ Altrecht, de Tussenvoorziening en het SBWU.
Ik zie jullie graag zaterdagmorgen om 10 uur bij de KLM Incheckbalie. Ik kan al niet meer wachten.
Een groet van Rokus!
PS Dan hier alvast de inlogcode voor het online inchecken. The Bio's voor iedereen die ze nog niet heeft. Sophie, is het een idee om deze laatste aantekeningen op de Blog te zetten? En kun je ook links van de deelnemende instellingen en mijn site (www.rokusloopik.com) op de Blog zetten? Je krijgt verder van mij vanavond nog een lijstje met de functies van alle deelnemers voor op de Blog.
Healing the Damaged Self
Richard Weingarten, M.A., CPRP – April 20, 2011
I have had seven psychotic episodes, three clinical depressions and 19 years of dysthymia, a mild depression that comes and goes. These mental illnesses have caused severe damage to my self. I define self as the agency in me that directs how I function in the world. But one’s identity, emotions, self image, body image and self esteem are also parts of the self. When you are afflicted with serious psychological problems of this kind, you know that you aren’t the same person you were before all this started to happen. Your self-esteem takes a really big hit. You feel very ashamed for your new lot in life. You feel diminished and you don’t feel like taking on day to day activities nor challenges of any kind. In the beginning, you get angry at your God for having devastated your life. You get angry at yourself for making such a mess of your life. You are angry at society for labeling you violent, dangerous, unpredictable and for making you such a marginal and second class citizen. Society offered me very little if any employment opportunity, a monthly government stipend that didn’t cover bare necessities, substandard housing in dangerous neighborhoods, all of which infuriated me. My biggest struggle each day was getting out of bed and facing the empty day before me.
I literally lost control of my mind. In a psychotic state you lose touch with reality, and you know at some level that you’re nuts, loony, crazy, wacko, out of your mind. When depressed, I saw myself as a character in the movie, “Invasion of the Body Snatchers.” Some alien being had taken up residence in my mind. I saw the world around me through a dark, troubling and delusional prism. Everything I thought of seemed wrong and not worth doing.
These dark and fruitless thoughts were accompanied by a searing anguish so painful that I thought seriously of killing myself to escape the pain.
These dark, disorienting and doubting thoughts didn’t go away even when I wasn’t depressed. The illness left me feeling helpless, hopeless and despairing. It gave me a new complete and undesirable identity. I learned that “mental patient” is way down there below ex-con and alcoholic in the minds of most Americans.
Recovery for me meant looking candidly at these blows and deficiencies and trying to reconstruct my battered self from the ground up. Therapy helped me remember who I was and where I came from before my life was derailed by the illness. One goal of therapy was to change my negative self-image to positive. My therapists treated me like an intelligent, sane, able, sensitive person who was capable of functioning again in American society. This respectful treatment bolstered me. In therapy I identified my strengths. One therapist encouraged me to become a writer. I started journaling. Another therapist suggested I submit an article to a prestigious mental health journal. I did and got published. While compiling information on a resource directory of mental health services and programs in the Cleveland area, I heard myself gradually become in harmony with local communication practices, and I felt a social acceptance from the agency workers I interviewed by phone for this project. My first therapist commented on the resource directory. “It’s very professional-looking,’ he said. “You should become an ‘information giver’ for other consumers and society in general.” With this valued social role, I began speaking out and writing on behalf of people with mental issues, gaining confidence and a positive identity the more I did it.
In the darkness and despair of depression I joined a mood disorder support group. The honesty and support exhibited by this group made me feel better. I learned how to facilitate
these groups. I discovered that my intellect and life experience could be helpful to other consumers. After a two-year job search I found employment as Director of Peer Support in New Haven, CT. I left my friends and family in Cleveland, Ohio and moved to CT. I took a big risk.
However, before I left Cleveland, I took other risks to test my sanity and effectiveness working with the “chronically normal.” I did fundraising successfully on a United Way Phone-a-thon for three years running. Having been in the Peace Corps in Brazil before I became ill, I joined a returned Peace Corps volunteers group in Cleveland and made friends with other ex-volunteers. I organized and led an “American Media and the Third World” workshop at a national Peace Corps conference despite thinking that I was totally unprepared to take on such a role. The workshop went very well to my surprise and disbelief, and I made an important new friend on one of the workshop panelists.
I learned how to form good relationships, partly through my relationships with my therapists, but mainly through my own efforts. I wanted supportive people around me, and developed good relationships in Cleveland with people who liked me and saw my value. I joined a spiritual community where I could be upfront about my disability and people didn’t hold it against me. I made friends there who helped me regain interests i.e. playing golf that I had before I became ill.
Romantic relations with women gave me confidence and a vital sense of self. One woman friend encouraged my writing. “You are a writer, Richard!” she would say to me. I began publishing articles in mental health journals. Even so, I still experienced psychotic symptoms, chiefly delusions and paranoia, and was scared out of my mind half the time.
I got more in touch with my anger in Cleveland. I learned how to sense it and watch it evaporate when I wasn’t able to express it outright. I exercised on a regular basis to get rid of the anger, and to give myself a positive body image, another aspect of self that I pursued religiously.
I engaged in other normative activities, refusing to limit myself to mental health activities and people. Once, in the middle of a depression, I organized a Portuguese continuing education class for adults at John Carroll University in Cleveland. The depression lifted and I felt at ease speaking Portuguese. I was invited to teach undergraduates at John Carroll. I started a Brazilian Students Club in Cleveland. I began to feel more at home in Cleveland. Teaching my classes in the early morning, even while depressed, gave me added confidence that I could work full time and regain my financial independence, two firm goals of mine.
I learned how to avoid being stigmatized after reading up on stigma, and much of my shame for having mental issues went away. I presented workshops on stigma, and when I moved to Connecticut I organized a NAMI-sponsored, stigma-busting, video program, “In Our Own Voice.” I won an award for initiating that program.
Working everyday for 15 years as Director of Consumer Initiatives and Education first in New Haven then in Bridgeport reinforced my by now professional identity, increased my stamina (strength) and bolstered my self-confidence like no other activity. Knowing the healing effects of permanent employment, I created dozens of jobs for my fellow consumers. My work and commitment to the consumer movement gave my life purpose and direction, and a steady income.
Although much-healed, my self, is at times, filled with self-doubt, and second guesses itself. When I begin a new project these self doubts can be overwhelming but I know to wait them out and return to the endeavor when they’ve passed through me. After being depressed for
so many years, I often see the world through pessimistic glasses. I’m prone to turn down opportunities and overtures when they arise. But now I know to rethink these offerings and come around to accepting them. My girlfriend knows of this foible, and we laugh over it. I’ve always been very resilient but now I definitely have more resilience and stick-to-itiveness than before I became ill.
I have wonderful relationships in my life. I have people around me who love me, warts and all. I’m kinder to myself. I know how to be a good friend and mentor to young people. I take an anti-psychotic medication daily which eliminates the remaining psychotic features of my illness (which appear much less disruptive than before). With an anti-depressant that I take nightly, I no longer have morning depressions. I follow a healthy life style that promotes and maximizes my wellness and recovery. While I’m no longer angry at society or myself, I channel my anger into anti-stigma work, legislative advocacy, critiques of American society and exercise. Now in retirement, I am leading the life of my dreams with exciting projects here at home, and work and travel abroad. I see my damaged self as greatly healed and changed by much hard work and effort over many years. I recognize how I’ve benefited from the love and support of many people while engaged in the process of rebuilding my self. I know this work is unfinished and like my recovery, holding up and healing my precious self is a process that I’ll be engaged in for the rest of my life.
Richard Weingarten, M.A., CPRP – April 20, 2011
I have had seven psychotic episodes, three clinical depressions and 19 years of dysthymia, a mild depression that comes and goes. These mental illnesses have caused severe damage to my self. I define self as the agency in me that directs how I function in the world. But one’s identity, emotions, self image, body image and self esteem are also parts of the self. When you are afflicted with serious psychological problems of this kind, you know that you aren’t the same person you were before all this started to happen. Your self-esteem takes a really big hit. You feel very ashamed for your new lot in life. You feel diminished and you don’t feel like taking on day to day activities nor challenges of any kind. In the beginning, you get angry at your God for having devastated your life. You get angry at yourself for making such a mess of your life. You are angry at society for labeling you violent, dangerous, unpredictable and for making you such a marginal and second class citizen. Society offered me very little if any employment opportunity, a monthly government stipend that didn’t cover bare necessities, substandard housing in dangerous neighborhoods, all of which infuriated me. My biggest struggle each day was getting out of bed and facing the empty day before me.
I literally lost control of my mind. In a psychotic state you lose touch with reality, and you know at some level that you’re nuts, loony, crazy, wacko, out of your mind. When depressed, I saw myself as a character in the movie, “Invasion of the Body Snatchers.” Some alien being had taken up residence in my mind. I saw the world around me through a dark, troubling and delusional prism. Everything I thought of seemed wrong and not worth doing.
These dark and fruitless thoughts were accompanied by a searing anguish so painful that I thought seriously of killing myself to escape the pain.
These dark, disorienting and doubting thoughts didn’t go away even when I wasn’t depressed. The illness left me feeling helpless, hopeless and despairing. It gave me a new complete and undesirable identity. I learned that “mental patient” is way down there below ex-con and alcoholic in the minds of most Americans.
Recovery for me meant looking candidly at these blows and deficiencies and trying to reconstruct my battered self from the ground up. Therapy helped me remember who I was and where I came from before my life was derailed by the illness. One goal of therapy was to change my negative self-image to positive. My therapists treated me like an intelligent, sane, able, sensitive person who was capable of functioning again in American society. This respectful treatment bolstered me. In therapy I identified my strengths. One therapist encouraged me to become a writer. I started journaling. Another therapist suggested I submit an article to a prestigious mental health journal. I did and got published. While compiling information on a resource directory of mental health services and programs in the Cleveland area, I heard myself gradually become in harmony with local communication practices, and I felt a social acceptance from the agency workers I interviewed by phone for this project. My first therapist commented on the resource directory. “It’s very professional-looking,’ he said. “You should become an ‘information giver’ for other consumers and society in general.” With this valued social role, I began speaking out and writing on behalf of people with mental issues, gaining confidence and a positive identity the more I did it.
In the darkness and despair of depression I joined a mood disorder support group. The honesty and support exhibited by this group made me feel better. I learned how to facilitate
these groups. I discovered that my intellect and life experience could be helpful to other consumers. After a two-year job search I found employment as Director of Peer Support in New Haven, CT. I left my friends and family in Cleveland, Ohio and moved to CT. I took a big risk.
However, before I left Cleveland, I took other risks to test my sanity and effectiveness working with the “chronically normal.” I did fundraising successfully on a United Way Phone-a-thon for three years running. Having been in the Peace Corps in Brazil before I became ill, I joined a returned Peace Corps volunteers group in Cleveland and made friends with other ex-volunteers. I organized and led an “American Media and the Third World” workshop at a national Peace Corps conference despite thinking that I was totally unprepared to take on such a role. The workshop went very well to my surprise and disbelief, and I made an important new friend on one of the workshop panelists.
I learned how to form good relationships, partly through my relationships with my therapists, but mainly through my own efforts. I wanted supportive people around me, and developed good relationships in Cleveland with people who liked me and saw my value. I joined a spiritual community where I could be upfront about my disability and people didn’t hold it against me. I made friends there who helped me regain interests i.e. playing golf that I had before I became ill.
Romantic relations with women gave me confidence and a vital sense of self. One woman friend encouraged my writing. “You are a writer, Richard!” she would say to me. I began publishing articles in mental health journals. Even so, I still experienced psychotic symptoms, chiefly delusions and paranoia, and was scared out of my mind half the time.
I got more in touch with my anger in Cleveland. I learned how to sense it and watch it evaporate when I wasn’t able to express it outright. I exercised on a regular basis to get rid of the anger, and to give myself a positive body image, another aspect of self that I pursued religiously.
I engaged in other normative activities, refusing to limit myself to mental health activities and people. Once, in the middle of a depression, I organized a Portuguese continuing education class for adults at John Carroll University in Cleveland. The depression lifted and I felt at ease speaking Portuguese. I was invited to teach undergraduates at John Carroll. I started a Brazilian Students Club in Cleveland. I began to feel more at home in Cleveland. Teaching my classes in the early morning, even while depressed, gave me added confidence that I could work full time and regain my financial independence, two firm goals of mine.
I learned how to avoid being stigmatized after reading up on stigma, and much of my shame for having mental issues went away. I presented workshops on stigma, and when I moved to Connecticut I organized a NAMI-sponsored, stigma-busting, video program, “In Our Own Voice.” I won an award for initiating that program.
Working everyday for 15 years as Director of Consumer Initiatives and Education first in New Haven then in Bridgeport reinforced my by now professional identity, increased my stamina (strength) and bolstered my self-confidence like no other activity. Knowing the healing effects of permanent employment, I created dozens of jobs for my fellow consumers. My work and commitment to the consumer movement gave my life purpose and direction, and a steady income.
Although much-healed, my self, is at times, filled with self-doubt, and second guesses itself. When I begin a new project these self doubts can be overwhelming but I know to wait them out and return to the endeavor when they’ve passed through me. After being depressed for
so many years, I often see the world through pessimistic glasses. I’m prone to turn down opportunities and overtures when they arise. But now I know to rethink these offerings and come around to accepting them. My girlfriend knows of this foible, and we laugh over it. I’ve always been very resilient but now I definitely have more resilience and stick-to-itiveness than before I became ill.
I have wonderful relationships in my life. I have people around me who love me, warts and all. I’m kinder to myself. I know how to be a good friend and mentor to young people. I take an anti-psychotic medication daily which eliminates the remaining psychotic features of my illness (which appear much less disruptive than before). With an anti-depressant that I take nightly, I no longer have morning depressions. I follow a healthy life style that promotes and maximizes my wellness and recovery. While I’m no longer angry at society or myself, I channel my anger into anti-stigma work, legislative advocacy, critiques of American society and exercise. Now in retirement, I am leading the life of my dreams with exciting projects here at home, and work and travel abroad. I see my damaged self as greatly healed and changed by much hard work and effort over many years. I recognize how I’ve benefited from the love and support of many people while engaged in the process of rebuilding my self. I know this work is unfinished and like my recovery, holding up and healing my precious self is a process that I’ll be engaged in for the rest of my life.
donderdag 12 mei 2011
Beste 747
Vanochtend een laatste voorbereidingsbijeenkomst gehad en veel inspirerende verhalen gehoord. Wij hebben gesproken over wat de reis voor iedereen en dan ook de achterblijvers, familie, vrienden, collega's, etcetera, betekent en gaat betekenen. De reacties zijn wisselend, laverend tussen ongeloof of die reis wel echt gaat plaatsvinden, veel support en enthousiasme van alle betrokkenen, tot een wens om mee te mogen met deze bijzondere reis. Prachtig gegeven is dat het empowerment effect van deze reis voor alle deelnemers eigenlijk al begonnen is toen wij een start maakten met de voorbereidingen, nu alwaar bijna vijf maanden geleden. En dan moeten we nog vertrekken! Deelnemers getuigen van het feit dat hun stem al meer gehoord wordt, dat het gevoel van eigenwaarde bijzonder is toegenomen en sommige mensen zien deze reis als een keerpunt is hun leven. Een keerpunt waarna er veel nieuwe, leerzame en bijzondere ervaringen in het verschiet liggen.
Voor wie er vanochtend niet bij was. Ik heb hier een prachtig portfolio liggen, met daarin een cadeau, het volledige programma (van dag tot dag), jouw City Pass en Amerikaanse dollars. Die krijgen jullie van mij zaterdag, op Schiphol.
Wij verzamelen om 10 uur bij de incheckbalie van KLM. Er gaan verschillende mensen vanuit Utrecht gezamenlijk met de trein naar Schiphol. Voor informatie en afspreken, mail/bel Matthijs, Jerry of Sophie.
Iedereen heeft verzekering, paspoort, medisch paspoort geregeld. Voor wie dat nog niet gedaan heeft, graag aandacht daarvoor! Voor vragen over medicatie en verklaringen van een behandelend psychiater kun je bij Sophie terecht. Zij heeft dat terdege uitgezocht.
Als je alvast wilt inchecken bij de KLM, dan kan dat online. Ik stuur jullie, apart van deze mail, een mail van het reisbureau met de inlogcode. Je kunt natuurlijk ook gewoon op zaterdag inchecken. Jouw paspoortnummer is tevens jouw vliegticketnummer. Als het goed is zit iedereen naast of bij elkaar in de 747 van KLM.
Adapters kun je bij Blokker voor slechts 4 euro aanschaffen. Elders zijn ze aanmerkelijk duurder.
Tijdens de reis kunnen wij, indien nodig, een beroep doen op een psychiater van the Bridge. Annemiek van Bladeren, afkomstig uit Nederland, maar woonachtig in New York, is tevens beschikbaar is als intermediair/vertaler/begeleider. Annemiek en Ingeborg van 't Pad Bosch, een in New York woonachtige psychologe en vriendin van Annemiek, hebben mij gevraagd of zij bij 1 of 2 van de werkbezoeken mogen aanhaken. Zij zijn erg enthousiast over deze reis en deelnemers. Dat is vanochtend met iedereen besproken en goed bevonden. Ik zal met hen beiden bekijken wanneer dat mogelijk is.
Twee onderdelen van het programma zijn nog onzeker. Kings County Hospital en the Bridge. Daarover tijdens de reis meer. Evenwel, no worries, dat komt goed.
Over het programma. Het is veel en divers. Voor iedereen geldt dat niets moet en alles mag. Als je tijdens de reis merkt dat het teveel energie kost, dan besluit je gewoon, in overleg, om een onderdeel te skippen en je rust te pakken. De hotelkamers zijn rustig en comfortabel. Er is genoeg te doen in de stad.
Wij beschikken over een aparte zitkamer waar wij met de gehele groep kunnen briefen, aan het begin en einde van de dag. De kamer kan tevens gebruikt worden voor persoonlijke gesprekken.
Op zondag tuffen wij met de gehele groep in drie uur rond Manhattan met the Circle Line. Dat zal de eerste bezigheid zijn waarbij jouw City Pass in werking gaat. Op die pass zit een barcode, zodra je die voor de eerste keer gebruikt, gaat alles in werking en is the Pass negen dagen geldig. Sophie meldde dat het MoMa op vijf minuten lopen van ons hotel ligt. Zeer de moeite waard.
Ik ga vervoer regelen vanaf het vliegveld naar het hotel. Neem dus gerust een koffer mee en een tas of rugzakje voor tijdens de werkbezoeken.
Op dinsdagavond, tijdens het diner in Spoonbread, schuiven 4 gasten uit New York aan. Op zondag gaan wij dat restaurant al de voorgerechten doorgeven, want de groep is zo groot dat zij zich terdege willen voorbereiden. Dat voorspelt veel goeds.
Richard Pulice heeft vier sprekers uitgenodigd om ons op woensdagochtend te verbazen met nieuwe en inspirerende kennis/verhalen. Om 12 uur/12.30 uur zijn wij klaar voor die dag en kan iedereen de stad in. In de middag heb ik dan voor iedereen een verrassing. Over de locatie en het tijdstip hoor je in New York meer.
Het weer ziet er al aanmerkelijk beter uit dan aan het begin van deze week. http://www.weather.com/outlook/events/sports/tenday/USNY0996
Hans, Harry, Ad, Frank en Michael gaan mee op Outreach door de stad New York. Op donderdag gaat een groep naar Staten Island, met the Ferry, op weg voor een werkbezoek bij Baltic Street. 100% Consumer Run! En dan natuurlijk het prachtige Living Museum van het Creadmoor in Queens.
Jeroen heeft in overleg met zijn opleidingsinstituut in Brussel besloten, na terugkomst, een korte (animatie)film van de reis te gaan maken, naast de geluidsdocumentaire. Daar schijnen Belgen erg bedreven in te zijn. Hij heeft daarvoor al geweldige opties bedacht. Ik heb vanochtend met Jeroen besproken met welke groepen hij in New York mee gaat reizen. Daarover zondag meer. Graag in New York ook wat aandacht voor Jeroen. Hij is ietwat nerveus, want apparatuur kan stuk, weigeren, haperen, hij moet dagelijks met veel tassen op stap. Assistentie van ons zal soms nodig zijn.
Ik neem alle Visa-nummers voor wie ik dat heb aangevraagd mee op reis. In principe is dat niet nodig, want de online registratie is voldoende.
Nu ja, dat was het dan ongeveer. Mocht ik nog iets vergeten zijn, dan komt dat later, of laat het mij even weten. Ik ben niet perfect.
Ik ga nu, in een half uur, nog even een persbericht maken voor GGZ Altrecht, de Tussenvoorziening en het SBWU.
Ik zie jullie graag zaterdagmorgen om 10 uur bij de KLM Incheckbalie. Ik kan al niet meer wachten.
Een groet van Rokus!
zondag 8 mei 2011
Hoe ontstaat nou zoiets?
Hoe ontstaat nou zoiets?
Hoe ontstaat nou zoiets, hoe ontstaat nou een CONSUMER RUN STUDY? TOUR?, is het puur toeval? Is het geïnspireerd worden door iemand?, is het iets wat in je onbewuste zit en dat je per toeval de juiste mensen tegenkomt?,
Is het boosheid over het woord ‘herstel’ wat te pas en te onpas gebruikt word door de hulpverlening, terwijl het begrip vanuit de cliënten organisaties komt?.
Ik weet het wel, het komt bij mij door Hans de Leeuw. Een boom van een vent, die zijn herstel zelf vorm heeft gegeven en waar het nu goed meegaat. Hans die het niet breed heeft en nu andere mensen helpt. En ook een ongelooflijk respect voor de minder bedeelde uit Boekarest. Elk jaar ga ik daar naar toe. Ik doe dat nu al zo’n 7 jaar. Elk jaar vraag ik weer aan de mensen die dakloos zijn en totaal geen perspectief hebben; als je iets mag wensen, wat zou je dan willen wensen’?
En elk jaar is het antwoord: ‘deze mensen helpen’.
Ik krijg van zo’n antwoord een brok in mijn keel en het geeft me een diep geworteld gevoel van: ‘ik moet mijn medemens toch een klein zetje in de rug kunnen geven’.
Die zet heeft Hans me gegeven. Hans die me nauwlettend volgt en luistert naar mijn verhalen uit Boekarest. Hans die me het gevoel geeft dat hij het begrijpt. Wat wil je na 12 jaar dakloosheid. Hans die als ambassadeur van de afdeling psychiatrie en verslaving me elke maandagochtend belt en verslag uit brengt. Het verslag wat alleen maar inhoud heeft: ‘hoe kan ik mijn medemens helpen’
Het was Hans die zei: ‘eigenlijk zijn zulke inspirerende reizen juist iets voor consumers’. Er zal een enorme empowerment vanuit gaan. Het zal ze een kracht geven dat ze volwaardig meedoen en dat ze er echt toedoen. En Harry, het zal leerzaam zijn. Die kracht, empowerment als ze dat weten over te brengen naar hun medemens, dan kan dat weleens een sneeuwbal effect kunnen krijgen dat de
Consumers het heft in eigen handen nemen en dat ze meer kunnen dat ze zelf denken.
En ja, dan kom ik per toeval weer mijn vriend Rokus Loopik tegen.
Het ouderwets koetje en kalfje gesprek vind dan eerst plaats.
Het onbewuste kwam opeens weer bij me boven. De trigger is dan Rokus, omdat hij er volledig voor gaat om zijn minder bedeelde medemens een steun in de rug te geven. In de stationsrestauratie vertelde ik hem het bovenstaande.
De krachtige reactie vol met overgave was: ‘van Harry dit gaan we samen met Hans doen’.
Het tweede gesprek was met Hans. Het was ook weer in de stationsrestauratie van Utrecht.
De rest ging eigenlijk vanzelf en elke keer weer als Rokus of Hans me opbelde, dan was de eerste zin; ‘we gaan ervoor’
Is het toeval dat de stationsrestauratie in Utrecht nu dicht is?
Hoe ontstaat nou zoiets, hoe ontstaat nou een CONSUMER RUN STUDY? TOUR?, is het puur toeval? Is het geïnspireerd worden door iemand?, is het iets wat in je onbewuste zit en dat je per toeval de juiste mensen tegenkomt?,
Is het boosheid over het woord ‘herstel’ wat te pas en te onpas gebruikt word door de hulpverlening, terwijl het begrip vanuit de cliënten organisaties komt?.
Ik weet het wel, het komt bij mij door Hans de Leeuw. Een boom van een vent, die zijn herstel zelf vorm heeft gegeven en waar het nu goed meegaat. Hans die het niet breed heeft en nu andere mensen helpt. En ook een ongelooflijk respect voor de minder bedeelde uit Boekarest. Elk jaar ga ik daar naar toe. Ik doe dat nu al zo’n 7 jaar. Elk jaar vraag ik weer aan de mensen die dakloos zijn en totaal geen perspectief hebben; als je iets mag wensen, wat zou je dan willen wensen’?
En elk jaar is het antwoord: ‘deze mensen helpen’.
Ik krijg van zo’n antwoord een brok in mijn keel en het geeft me een diep geworteld gevoel van: ‘ik moet mijn medemens toch een klein zetje in de rug kunnen geven’.
Die zet heeft Hans me gegeven. Hans die me nauwlettend volgt en luistert naar mijn verhalen uit Boekarest. Hans die me het gevoel geeft dat hij het begrijpt. Wat wil je na 12 jaar dakloosheid. Hans die als ambassadeur van de afdeling psychiatrie en verslaving me elke maandagochtend belt en verslag uit brengt. Het verslag wat alleen maar inhoud heeft: ‘hoe kan ik mijn medemens helpen’
Het was Hans die zei: ‘eigenlijk zijn zulke inspirerende reizen juist iets voor consumers’. Er zal een enorme empowerment vanuit gaan. Het zal ze een kracht geven dat ze volwaardig meedoen en dat ze er echt toedoen. En Harry, het zal leerzaam zijn. Die kracht, empowerment als ze dat weten over te brengen naar hun medemens, dan kan dat weleens een sneeuwbal effect kunnen krijgen dat de
Consumers het heft in eigen handen nemen en dat ze meer kunnen dat ze zelf denken.
En ja, dan kom ik per toeval weer mijn vriend Rokus Loopik tegen.
Het ouderwets koetje en kalfje gesprek vind dan eerst plaats.
Het onbewuste kwam opeens weer bij me boven. De trigger is dan Rokus, omdat hij er volledig voor gaat om zijn minder bedeelde medemens een steun in de rug te geven. In de stationsrestauratie vertelde ik hem het bovenstaande.
De krachtige reactie vol met overgave was: ‘van Harry dit gaan we samen met Hans doen’.
Het tweede gesprek was met Hans. Het was ook weer in de stationsrestauratie van Utrecht.
De rest ging eigenlijk vanzelf en elke keer weer als Rokus of Hans me opbelde, dan was de eerste zin; ‘we gaan ervoor’
Is het toeval dat de stationsrestauratie in Utrecht nu dicht is?
vrijdag 6 mei 2011
consumer tour
Consumer Tour New York
In mei gaat er iets heel bijzonders gebeuren. We gaan namelijk met een grote groep ervaringsdeskundigen naar New York. Het wordt een studiereis waarbij we gaan onderzoeken waarin ze in New York voorlopen op de zorg voor psychiatrisch patiënten. De titel van dit stukje heet Consumer tour New York. Consumer wil zeggen dat je zelf cliënt bent. We gaan in New York kijken hoe cliënten hun eigen opgezette projecten runnen. Consumer run projects genaamd. Ze gaan ervan uit dat mensen die zelf patiënt zijn (geweest) veel kunnen beteken voor (nieuwe) mede patiënten.
Zo zijn er bijvoorbeeld Psychiatrische ziekenhuizen waar een psychotische patiënt eerst aan een ervaringsdeskundige wordt gekoppeld nog voor ze een arts of verpleegkundige zien. En er is een project waar mensen die als psychiatrisch patiënt het gebouw binnenkomen leren om er als (gerespecteerd) kunstenaar weer uit te komen. Zo zijn er nog vele inspirerende voorbeelden.
We hopen in New York geïnspireerd te raken en ideeën mee te nemen over hoe we in Utrecht iets voor en door cliënten zouden kunnen opzetten.
woensdag 4 mei 2011
inpaklijst
dag allemaal
hier even een lijstje met dingen om mee te nemen naar New York
-kleding
-telefoon
-medicijnen
-medicijn paspoort
-portomonnee en dummie portomonee
-toilet tas
-stopcontact converter
-reisverzekering
- gezonde tussendoortjes
-visum
-credit card
-camere
-visite kaartjes
-note book
- pen
- veldfles voor water
- dag rugzak
- brood trommeltje
- leesboek
- kaart van de stad
dat was het wel denk ik misschien vul ik hem deze week nog aan
groetjes
Sophie
hier even een lijstje met dingen om mee te nemen naar New York
-kleding
-telefoon
-medicijnen
-medicijn paspoort
-portomonnee en dummie portomonee
-toilet tas
-stopcontact converter
-reisverzekering
- gezonde tussendoortjes
-visum
-credit card
-camere
-visite kaartjes
-note book
- pen
- veldfles voor water
- dag rugzak
- brood trommeltje
- leesboek
- kaart van de stad
dat was het wel denk ik misschien vul ik hem deze week nog aan
groetjes
Sophie
visite kaartje
dag allemaal
ik heb speciaal voor de reis visite kaartjes laten maken, helemaal gratis via vistaprint alleen de verzendkosten heb ik betaald. hieronder een foto:
groetjes
Sophie
ik heb speciaal voor de reis visite kaartjes laten maken, helemaal gratis via vistaprint alleen de verzendkosten heb ik betaald. hieronder een foto:
groetjes
Sophie
Abonneren op:
Posts (Atom)